Pokrzywnica

Pokrzywnica jest najpiękniejszym dopływem Parsęty. Wypływa z małego jeziorka w okolicach Świdwina, a wpada do Parsęty w odległości około 4 km w górę rzeki od Karlina. Całkowita długość rzeki – 27 km, a powierzchnia dorzecza – 172 km², średni spadek rzeki wynosi 2^o/00. W górnym biegu jest to bardzo wąska i uregulowana rzeczka.

Sławoborze.

Dopiero w rejonie Sławoborza rzeczkę zasilają dwa małe dopływy i rowy melioracyjne, nieco ją poszerzając i pogłębiając. Powyżej Sławoborza rzeczka wpływa w duży kompleks leśny i przeistacza się w piękną, typowo pstrągową rzekę. Prąd staje się szybszy, dno piaszczyste żwirowate, a miejscami kamieniste. Woda w rzece bardzo czysta i chłodna. Brzegi porastają olchy, a w głębi lasu różne drzewa mieszane – zarówno liściaste jak i iglaste. W nurcie rzeki leżą liczne powalone drzewa i duże głazy, stanowiące doskonałe kryjówki dla ryb. Głębokość rzeki do ujścia dopływu Ponik jest niewielka, można prawie wszędzie brodzić. Tylko w niektórych zakolach i pod karpami drzew są większe zagłębienia. Pokrzywnica słynie z licznych doskonałych tarlisk troci i pstrąga potokowego. Na długich odcinkach rzeki dno jej wyłożone jest grubym żwirem i kamieniami.

Najpiękniejszy odcinek Pokrzywnicy.

Polecamy szczególnie jej bieg środkowy, śródleśny. Zwłaszcza od połączenia się z potokiem Ponik, rzeka jest prześliczna i dziewicza. Kilkadziesiąt metrów poniżej ujścia potoku rzeka pędzi z hukiem pod wysokim mostem kolejowym. Dalej jeszcze przez około 2 km płynie przez pierwotny las i jest nieuregulowana. Prąd zmienny, miejscami bardzo szybki, głębokość rzeki zróżnicowana. Brzegi miejscami zabagnione, a tam gdzie rzeka wrzyna się głęboko w teren brzegi są twardsze. Pod koniec odcinka leśnego rzeka meandruje i ma kilka głębszych dołów w zakolach. Następnie wypływa na dzikie łąki, gdzie widoczne są ślady starej regulacji rzeki. Ale i tu jest bardzo ciekawa. Spotykamy kilka kolejnych zakrętów i przewężeń o szalonym, szybkim prądzie. Z prawej strony wpada mały potok, na którym dawniej były wybudowane małe stawy – obecnie zrujnowane. Stopniowo las oddala się od brzegów i widoczny jest już tylko po lewej stronie rzeki.

Garnki.

Za wsią Garnki, rzeka jest nadal uregulowana i płynie przez moczary porośnięte dziką łąką i trzciną. Wpada do Parsęty około 3 km za wsią Garnki. Brzegi są na ogół bardzo bagniste i porośnięte drzewami i krzakami. Dno przeważnie piaszczyste, żwirowate miejscami bagniste. Woda czysta dobrze natleniona.  Rzeka dosyć uciążliwa dla kajakarzy ze względu na liczne drzewa wyrastające wręcz z koryta rzeki. Nadaje się do spływów najlepiej jesienią i wczesną wiosną, kiedy roślinność nie jest tak wybujała i przy wysokim poziomie wody.

Zapraszamy również do zapoznania się z Parsętą.